ท่านเป็นหนึ่งในศิษย์ครูบาศรีวิชัย แต่ท่านก็ต่างไปจากศิษย์รูปอื่น คือท่านปรารถนาอยู่ซึ่งพระปัจเจกโพธิญาณ จึงไม่ใคร่ร่วมหมู่กับครูบาศรีวิชัยนัก นานๆครั้งจึงไปร่วมหมู่เสียที ครูบาศรีวิชัยยกย่องนัก กระทั่งเคยออกจาริกธุดงค์กับท่านเพียงสองรูป ตามชายแดนไทยเลยไปเมืองหาง เมืองยองของพม่า - ในคราวที่ครูบาศรีวิชัยเกิดคดีความ บรรดาศิษย์ท่านก็โดนกลั่นแกล้งรังแกไปตามๆกัน เช่น ครูบาขาวปี ครูบาชัยวงศา ฯ แม้แต่ครูบาอิ่นแก้ว ก็โดนตำรวจตามจับสามสี่ครั้ง ท่านถึงกับหนีไปธุดงค์ในพม่า ครั้งสุดท้าย ท่านขึ้นไปอยู่บนเขาในถ้ำ บอกโยมว่าขี้เกียจหนีละ อยากจับก็เชิญ ถ้าพวกมันแน่! เรื่องเครื่องรางของขลัง ท่านไม่นิยมนัก แต่เป็นที่รู้กัน หากใครต้องการ ก็พยายามเข้าหาแล้วตื้อเอาหน่อย เพราะท่านจะดุ แต่ที่จริง ใจดีมาก ถ้าท่านทนตื้อไม่ไหว ท่านก็พยักหน้า บอกไปเอาจืนมา (แผ่นขี้ตะกั่ว) ว่างจะเขียนยันต์ม้วนเป็นตะกรุดให้ ดังนั้น ปัจจุบัน ใครมีของที่ครูบาอิ่นแก้วทำให้ จึงหวงนักหนา และไม่ยอมบอกกันง่ายๆ - ที่จริงแต่ก่อนก็ไม่มีใครไปขอของขลังอะไรท่าน ด้วยกลัวท่านดุเอา แต่เมื่อปี พ.ศ.2499 ตชด.ได้รับคำสั่งจากทางการให้ขึ้นไปบนดอยอ่างขาง เพื่อตรวจสถานการณ์พวกจีนฮ่อทะลักมาอยู่ตามชายแดนไทยแถวนั้น สมัยนั้นต้องเดินขึ้นไปเท่านั้น แต่เห็นว่าเย็นแล้ว ตชด.ราว20 นาย จึงขอเข้ามาพักที่วัด ครูบาจึงให้พัก รุ่งเช้าพวก ตชด.เข้าไปกราบลาท่าน พร้อมขอของดีเป็นกำลังใจ ท่านไม่มีอะไรให้ จึงฉีกชายจีวรให้เป็นชิ้นๆ เขียนยันต์ให้ไป พวก ตชด.ขึ้นไปบนดอยก็ยิงปะทะกับพวกจีนฮ่อเอาจริงๆ แต่ไม่มีใครได้รับอันตรายใดๆ สามสี่วัน ตชด.ลงดอยมากราบท่าน รายงานให้ทราบ ท่านก็หัวเราะ บอกว่า เสียสละทำเพื่อบ้านเมืองจะกลัวอะไร ตายก็ตายสิ! แต่นั้นมา พวก ตชด.หรือทหาร จะขึ้นจะลงดอยอ่างขางหรือแนวชายแดน ต้องมาแวะกราบนมัสการท่านเสมอ.